Zwangerschap

Het begon allemaal in april 2018, ik was toen een jaar samen met mijn vriend en mijn zwager vroeg toen: "Hé Pascale, waarom drink jij eigenlijk nooit alcohol, ben je zwanger ofzo?". 

Ik kreeg toen zo'n raar onderbuik gevoel, ik drink eigenlijk nooit alcohol door mijn verleden met afvallen en ik kan ook niet meer goed tegen alcohol (snel dronken/mega kater na één alcoholische versnapering). Maar er knaagde die avond iets aan mij en twijfelde aan mijn lichaam. Misschien ben ik wel echt zwanger? Nee dat kan niet, ik zit gewoon aan de pil....

De volgende dag ging ik op de fiets richting de Action, gewoon van die goedkope testen gehaald. 

Ik in de middag gelijk de test gedaan. Ik kon echt niet wachten op de volgende ochtend i.v.m. je vaak zwangerschap testen moet doen met ochtendurine. En jawel, test is positief.

Rollercoaster van emoties door mijn lijf, ik belde mijn moeder huilend op omdat ik het gewoon even niet meer wist wat positief of negatief was. Zij stelde mij gerust en een uur later kwam mijn vriend thuis. Ik had de test op het aanrecht gelegd, zodat hij het gelijk zou zien als hij binnenkwam.

Nou daar kwamen die tranen weer tevoorschijn, want tja we gaan pas 1jaar met elkaar en hoe kan dit? Ik zit gewoon aan de pil, maar ik was wel laatst ziek geweest... (Waarschijnlijk heb ik de pil toen uitgebraakt of uitgepoept i.v.m. buikloop). We moesten het even bevatten, het idee laten landen. Maar toen het eenmaal doordrong waren we er heel blij mee. We wisten nu wel zeker dat ik kinderen kan krijgen (na een eetstoornis verleden hoor je daar wel eens wisselende berichten over). 

De eerste echo was al met 6wkn, we wisten namelijk niet hoe ver ik was. Het hartje klopte en je zag een klein wit stipje op het echo apparaat. We moesten over 3wkn weer terug komen voor weer een extra controle maar we kregen hoop mee naar huis. 

Helaas met de tweede echo, met 9wkn, klopte het hartje niet meer. Zoveel verdriet voor iets wat zo onverwachts in je leven is gekomen en eigenlijk ook onwijs welkom was. Ik wilde dat het op de natuurlijke manier mijn lichaam zou verlaten maar dit was niet zo makkelijk als gedacht. Pas 3wkn later begon ik op een woensdag met bloedde, op vrijdag zo erg dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan. 

De embryo zat vast achter mijn baarmoedermond dus is er in het ziekenhuis uitgehaald met een eendenbek. Ik had die drie dagen zoveel bloed verloren dat ik een HB (ijzerwaarde) van 5.1 had. Ik werd naar huis gestuurd met Ferroformaat tabletten en mijn kindje (Embryo van 9wk) in een weckpotje. 

Die maanden erna heel veel gehuild en gepraat. Over het verliezen van een kindje zo vroeg en wat willen we nu? Willen wij een gezin starten? Of wachten? Moet ik weer aan de anticonceptie pil? We lieten de natuur zijn werk doen, als het ons gewenst is dan nemen wij het met beide armen aan. 

4,5 maand later, eind september, na kermis Zuid Scharwoude toch maar even een zwangerschap test doen.  Ik was toch wat vaker misselijk en ik had toch weer zo'n onderbuik gevoel. 

YES! Een positieve test; Zwanger. Voor de zekerheid toch maar drie extra doen....

Wauw wat een geluk, nu hadden we wel zoiets we houden het nog even geheim tot de tweede echo. 

Met 6wkn een echo, hartje klopt. Wauw yes! Wat een geluk. Hmmmm, ik ben wel heel erg misselijk. Elke ochtend braken.. dus op het werk, ja daar hadden ze het ook wel iets sneller door dan dat ik dacht. 

Met 8,5wkn weer een echo, zo spannend en onwijs zenuwachtig. Wauw het hartje klopt nog! Wat waren wij gelukkig en zaten op een roze wolk. Helaas werden wij een week voor mijn verjaardag, begin november, 11wk zwanger, zo van die wolk afgestoten. Ik had in die week 's nachts namelijk mega veel buikpijn, net of er een olifant op mijn buik aan het lopen was. Paar dagen later had ik een controle echo. 

En wat bleek op de echo, hartje was gestopt met kloppen. Paar dagen voor mijn verjaardag kreeg ik het nieuws dat wij ons kindje weer hebben verloren. Wat voelde ik mij vreselijk. Is mijn lichaam niet gemaakt om kinderen te krijgen? Is er wat mis met de innesteling?

De vreemdste scenario's komen in je op.  

Oké en nu... de natuur het werk weer laten doen en dan weer veel bloed verliezen of... curettage. 

Wij hebben gekozen voor het tweede, de poli assistente gaf aan dat zij vrijdag 9 november nog wel een plekje heeft. Nee mevrouw, dan ben ik jarig zoals u in uw scherm ziet, dus liever maandag 12 november. 

Ik denk dat ik die dag nog drie keer door meerdere OKplanners gebeld ben of ik echt niet 9 november wilde..... op een geven moment werd ik dus ook behoorlijk boos.

Maandag 12 november naar het ziekenhuis, mijn vriend ging mee. Mijn steun en toeverlaat.

Operatie was goed gegaan, Embryo was verwijderd. Ik voelde mij erna heel leeg.

Zullen we dan ooit een kindje krijgen? Zou het ons gegund zijn!

In april 2019 toch maar even gebeld om een afspraak te maken bij de verloskundige. Ik wou graag dat ze even een na-controle doen na de curettage van november en het duurde nu wel erg lang voordat ik weer zwanger werd. Werkte alles nog wel goed?!

Ook liet ik mijn bloed testen op afwijkingen waarom ik al twee miskramen gehad heb op deze jonge leeftijd, uit deze testen kwam niets naar boven, gelukkig maar. De verloskundige gaf aan dat ik, als 26jarige, nu nog 91% heb op een goede derde zwangerschap. 

Ze zagen tijdens mijn inwendige controle dat de curettage geen schade met zich mee heeft gebracht en dat ik een deze dagen een eisprong zou hebben... Dus mijn vriend en ik wisten wat dat betekende. Vrijen!

Eind mei toch maar wat testen gekocht, een paar bij de action gehaald. Maar ook een van Clearblue, want die geeft precies aan hoeveel weken je bent. En jahoor, op 29mei 2019 had ik eindelijk weer een positieve test in mijn handen. 

Met 6wkn hadden we weer de eerste controle echo. Hartje klopte, bloeddruk werd gecontroleerd. Alles was goed. JA en nu? Maar even de derde echo afwachten voordat we het vertellen.. na al het verdriet van vorig jaar houden we het liever nog even voor ons zelf. 

De tweede echo was goed met 9wkn, de derde echo was goed met 11,5wkn. Wat een opluchting was dat! Maar wat ben ik de hele zwangerschap onzeker gebleven. 

Nou nu kunnen we het eindelijk vertellen aan onze familie. We hadden voor iedereen een kraskaart gekocht met daarop: "Wij willen jullie een geheimpje verklappen.." en dan met openkrassen lees je dat wij in verwachting zijn of je wordt opa/oma/oom/tante worden. 

Toen kregen wij de uitslag van de NIPT test, geen afwijkingen. Toen hebben wij met 14wkn een foto gemaakt in de tuin bij oma om deze te delen op onze social media kanalen. Nu mag iedereen het weten!

Grote avonturen beginnen klein. 

Met 16wkn hadden wij een Gender reveal feestje gepland!

IT'S A BOY! Wauw wat super leuk, ik word een echte jongens mamma.  

Tijdens mijn zwangerschap bleef ik heel erg onzeker, met de 20wk echo werd bevestigd dat het kindje geen afwijkingen heeft aan de organen etc. Weer een opluchting en weer een stap verder in de goede richting. Met 24wk is je kindje levensvatbaar. Toen ik dat behaald had deed ik wel even een sprongetje in de lucht en bakte ik een mini appeltaartje voor ons, natuurlijk met een toef slagroom ernaast. 

De weken gingen voorbij, iedere echo was goed, bloeddruk bleef netjes. 

Maar ligt hij nou nog steeds in stuit zagen ze met 34wkn? Ohjee, dat word dus een stuit bevalling of geplande keizersnede dus. Maar met 35wkn heb ik nog een voetreflexmassage gedaan en op 7januari 2020 tijdens de liggingsecho is mijn knulletje toch nog gedraaid. 

Ik heb nog een paar mooie foto's gemaakt met mijn zwangere buik. 

En ik kan niet wachten om mijn mooie knul te ontmoeten en een gezin te zijn van drie!